Een kleine aanvulling na een nachtje slapen

Na mijn stukje van gister, realiseer ik me vandaag dat ik een belangrijk onderdeel uit de serie Eileen ben vergeten te benoemen. Daarom even deze ‘rectificatie’ of beter gezegd, toevoeging.

Belangrijk zijn het stuk waar Eileens moeder zegt  ‘ik denk niet dat ik iemand kan uitleggen wat jouw keuze is...’ en later het stuk waar Eileen vertelt dat ook zij mensen heeft vermoord, namelijk Nubia. Nubia was verkracht en Eileen haalde haar over om aangifte te doen. Dit heeft ze uiteindelijk gedaan, een paar dagen later was ze dood, vermoord door paramilitairen. De moeder van Eileen antwoord hierop dat Eileen haar dan dus toch niet vermoord heeft, maar Eileen ziet dit anders, omdat zij immers degene was die stug bleef volhouden dat er aangifte moest worden gedaan.

Kerst, geloof en andere zaken

Na veel moeite heb ik eindelijk ook de tweede helft van de serie Eileen kunnen kijken. De internet(smallband)verbinding wilde dit keer absoluut niet meewerken, maar na van alles geprobeerd te hebben kon ik een weliswaar pixellige maar niet haperende versie bekijken. Deze aflevering laat eigenlijk vooral zien wat Eileen haar ouders aandoet met de keus die ze heeft gemaakt. Ze laat haar ouders en familie op een vreselijke manier achter, voor iets wat zij belangrijker vind dan haar eigen familie, namelijk de/haar revolutie.

Vandaag zag ik een dakloos iemand op straat slapen, ik zag al snel dat deze mevrouw, op de een of ander manier toch vredig, lag te slapen met een kerstmuts op. Op de muts stonden de veelzeggende woorden ‘Feliz Navidad’ (Gelukkige Kerst). Als ik een camera bij me had gehad en de foto ook had durven nemen dan had hij vast genomineerd kunnen worden voor een of andere prijs van beste foto of zoiets. Het was een perfect plaatje dat tegelijk hartverscheurend was. Vrolijke Kerst, ik lig hier op straat.

Afgelopen weekend was het dus kerst. In Colombia wordt dat op 24 en 25 december gevierd en een tweede kerstdag zoals wij ‘verwende Europeanen’  die kennen bestaat hier niet. Kerst is hier het moment van familie, geloof en consumptie, net zoals in Nederland.  En hét moment (plus de komende twee weken) om het altijd drukke Bogota te verlaten en naar familie elders in het land of naar een ‘finca’ (huisje) buiten de stad te gaan. Maar blijkbaar had toch niet iedereen hier tijd en/of geld voor want persoonlijk vond ik deze bruisende stad vandaag niet heel veel rustiger dan normaal (ook al zal het echt wel rustiger zijn geweest).

Een weekje ziek, een weekje onmacht

Eigenlijk wilde ik deze week overslaan omdat ik halverwege de week ziek ben geworden (nadat ik op de fiets echt klets en klets nat ben geregend), maar het is nu zondagavond en ik kan het  blijkbaar toch niet laten.

Afgelopen maandag was het eerste deel van de VPRO (mini)serie Eileen op TV (en na veel moeite kon ook ik hem later deze week ook op uitzendinggemist kijken). Het verhaal gaat natuurlijk over Tanja waar iedereen dezer dagen wel een mening over heeft. En ook voor vertrek naar Colombia heeft menig iemand me ‘voor de grap’ benadrukt om me niet, net zoals Tanja, bij de FARC aan te sluiten.

De eerste aflevering laat zien waarom Eileen terechtkomt waar ze terechtkomt en hoewel het in de serie natuurlijk meer om de persoon Eileen gaat, laat de serie ook kort de werkelijkheid hier in Colombia zien. Een werkelijkheid die kortgezegd eigenlijk gewoon bizar is en waar ik me nog dagelijks om kan verbazen. Ik zeg daarbij niet dat het in andere landen of andere delen van de wereld beter of slechter is, want is sommige landen gaat het stukken beter maar in anderen ook nog stukken slechter. Maar de werkelijkheid in dit land kan gemakkelijk leiden tot een gevoel van onrecht, in ieder geval bij de mensen die hier oog voor hebben. En dit gevoel  van onrecht leidt bij sommigen dan weer tot een soort gevoel van onmacht. Een gevoel van ‘ik zou willen dat ik het kon veranderen, maar hoe??? Maar tegelijk, er moet iets veranderen, want dit kan echt niet langer zo’.

De macht en/of onmacht van het recht

De onderwerpen waar ik hierop werk zijn niet geheel nieuw voor me, maar groot verschil met bijv. mijn stage is dat ik er hier veel en veel dieper op in ga. Voor de zaak waarop ik nu werk (daar later meer over ) heb ik de afgelopen weken bergen, bergen en nog eens bergen gelezen. Juridische stukken,  de ervaringen van de mensen zelf (de mensen waar de juridische stukken dus uiteindelijk  over gaan, maar waar deze mensen eigenlijk al snel verranderen in iets abstracts...), algemene informatie, wetgeving en nog meer juridische stukken.

Na het lezen van dit allemaal zijn er een paar dingen die opvallen, maar wat denk  ik het meeste opvalt is de hoeveelheid wetgeving en rechterlijke uitspraken die dit land kent. Als je het mij vraagt zijn de juristen en rechters  zo’n beetje de hardst werkende mensen in dit land, want aan wetgeving, jurisprudentie en alles wat je maar de naam ‘Ley’ (wet), ‘Sentencia’ (rechterlijke uitspraak) of ‘Auto’ (dagvaarding) kunt geven, geen tekort.

De evolutie op straat, oftewel de verdeeldheid van een land

Bij aankomst in Bogota werd ik opgehaald door Edilson. Edilson is één van de vier chauffeurs die JyP (Comision de Justicia y Paz, mijn werk) rijk is en rijdt rond in een grote, dikke en gepantserde SUV. Waar je blijkbaar een speciaal rijbewijs voor moet hebben omdat het simpelweg zo’n enorme bak is. JyP heeft  niet vier van deze chauffeurs met vier van deze auto's (bakken) omdat het nou zo’n enorm rijke NGO is, nee deze auto's en chauffeurs worden betaald door de overheid en zijn ter bescherming van de mensen met wie ik werk. Bescherming opgelegd door de Inter-Amerikaanse Commissie, gezeteld in Washington, omdat een kritische houding hier in Colombia soms levensgevaarlijk kan zijn. En daarom staan er buiten de deur van wat ik nu ‘kantoor’ noem, vier auto's die meer waard zijn dan het gehele jaarbudget van JyP (dit weet niet zeker trouwens, maar  het zal er vast niet ver uit de buurt zitten).

En daar gaan we dan

Voordat ik in het vliegtuig stapte om aan het grote avontuur te beginnen dat ‘werken voor een mensenrechten organisatie in Colombia’ heet, heb ik zowel mezelf als anderen beloofd om een blog bij te gaan houden. Ik nam mezelf voor om een blog te gaan bijhouden, niet over mezelf maar over hier, over de mensen, het werk en alles wat er dit jaar voorbij gaat komen. Natuurlijk wel vanuit mijn beleving, maar dus niet zozeer over Prief zelf.