Radiostilte, vakantie, werk en een achtbaan aan emoties

(Iets later dan gepland, maar met terugwerkende kracht mijn blog van anderhalve week geleden)

Wekenlang heb ik niet geschreven en mn blog verwaarloosd. Echt reden om te schrijven toen ik in Nederland was had ik niet, maar ook daarna bleef de zin en de inspiratie nog even weg. Waarom? Ik weet het niet, de afgelopen weken waren vol met van alles: Mensen ontmoeten, werken, weer afscheid nemen, terug zijn in Bogota, hier weer mn plekje zoeken, hoofdpijn, werken, ziek zijn, kortom genoeg redenen om niet te schrijven.

Stapje voor stapje

Vrijdag is de oud generaal Rito Alejo del RioRojas veroordeeld tot 26 jaar gevangenisstraf. Het hof achtte hem verantwoordelijk voor de gruwelijke moord op Marino Lopez Mena die op 27 februari 1997 op gruwelijke wijze door een stel paramilitairen werd vermoord (zie eerder blog over Cacarica). Deze paramilitairen liepen daar echter niet zomaar rond maar in samenwerking/onder leiding van de zeventiende brigade van het Colombiaanse leger, onder leiding dus van de heer Rito Alejo.

Mijn collega, die de zaak voerde, had er een hard hoofd in, we hebben het hier over een hoge generaal met veel aanzien, wat genoeg reden voor vrijspraak kan zijn. Maar nee hoor, vrijdag oordeelde de rechtbank dus toch in ons voordeel en achtte ze de man verantwoordelijk voor de moord op Marino Lopez en voor samenwerking met de paramilitairen in het gebied. Bij ons was het feest en de hele dag rinkelde de telefoon.

De President gezien :-)

Ik was eigenlijk bezig met een ander blog over de weken dat ik in Nederland was en mijn terugkomst weer hier in Bogota maar die is nog niet af en ik heb wel vandaag de President gezien. Niet op TV of in de krant maar in levenden lijve!! 

De Inter-Amerikaanse Commissie voor de Rechten van de Mens organiseerde zijn eerste in een reeks van fora om het te hebben over de toekomst van het Inter-Amerikaanse mensenrechten systeem. Colombia mocht aftrappen en de President, Juan Manuel Santos mocht de boel komen openen met een praatje. En dus moesten we eerst door een berg beveiliging (moest zelfs mijn laptop aanzetten tijdens de check, kijken of ie niet zou ontploffen…. Ja zou zomaar kunnen) en toen konden we met alle aanwezigen bijna een uur wachten tot meneer de President ook was opgestaan en presentie kwam geven…. Wij zaten om iets over achten klaar, hij waarschijnlijk aan z’n ontbijt.