Radiostilte, vakantie, werk en een achtbaan aan emoties

(Iets later dan gepland, maar met terugwerkende kracht mijn blog van anderhalve week geleden)

Wekenlang heb ik niet geschreven en mn blog verwaarloosd. Echt reden om te schrijven toen ik in Nederland was had ik niet, maar ook daarna bleef de zin en de inspiratie nog even weg. Waarom? Ik weet het niet, de afgelopen weken waren vol met van alles: Mensen ontmoeten, werken, weer afscheid nemen, terug zijn in Bogota, hier weer mn plekje zoeken, hoofdpijn, werken, ziek zijn, kortom genoeg redenen om niet te schrijven.

Maar er was denk ik nog een reden, namelijk dat ik niet goed wist hoe en waar ik stond. Dat doe ik nog steeds niet maar nu begint beetje bij beetje binnen te komen dat het wellicht dit is waar ik de afgelopen weken zo enorm veel last en moeite mee heb gehad.

Ten eerste heb ik kei hard moeten vechten om hier een beetje mn plekje te vinden. De dingen te accepteren zoals ze zijn en me hier in plaats van mateloos aan te irriteren, leren te relativeren, accepteren en er het goede van te zien. Zo ergens in mei denk ik dat ik wel kan zeggen dat ik mijn plekje eindelijk had, nou wil ik niet zeggen dat de maanden ervoor één doffe ellende waren, maar vanaf mei voelde ik me gewoon weer mezelf. Terug in mn eigen energie (om het maar even fladderig  te benoemen), happy op mn werk en happy met de mensen om me heen.

En toen, toen moest ik terug naar Nederland. Ik zeg, moest, want zo voelde dat op dat moment gewoon even. De wereld die ik hier eindelijk had opgebouwd weer achterlaten om terug te gaan naar ja, mn ‘echte’ wereld. Natuurlijk was ik blij om PV, familie en vrienden weer te zien!! maar tegelijk moest ik ook beginnen uit te leggen hoe en wat hier in Colombia, en nog belangrijker: wat als ik weer terug was, wat zou ik dan gaan doen?

Ik begrijp dat dit hetgene is waar veel mensen mee bezig zijn, want dat valt te bevatten en te begrijpen, ik die weer terug ben in Nederland en weer gewoon mee doe met de rest.

Het enige probleem, ik was en ben nog niet klaar voor deze vraag. Kijk er is een simpele kant, ik ben dadelijk een jaar weg en voor een relatie is dat echt wel lang genoeg geweest. En dat is zo. Maar tegelijkertijd is er meer, want wat wil ik met de ervaringen en dingen die ik afgelopen maanden hier gezien, geleerd en geleefd heb? Kan ik daar eind oktober afscheid van nemen? Of kan ik misschien nog even blijven? Of kan ik waar ik nu mee bezig ben ook in Nederland? Kortom een berg vragen voor iemand die eigenlijk gewoon (deels) op vakantie was.

En na alle verwarring die Nederland me gebracht heeft, ben ik nu weer terug. Mn plekje moet ik deels weer opnieuw heroveren, ik heb veel last van hoofdpijn en ook aan de kou moet ik weer enorm wennen. Nu ik weer hier ben mis ik PV, mn mams, mn familie en mn vrienden weer enorm…en als ik er dadelijk weer helemaal in zit, is het alweer bijna afgelopen. Dan laat ik deze onwerkelijke wereld weer achter me, vlieg ik naar huis en trek ik de deur achter me dicht. Op naar de volgende baan. Want dat is wat dit is, een baan. Toch? Of toch niet? Ikzelf geloof graag dat het meer is dan alleen een baan. Natuurlijk verdien ik er (op dit moment) m’n geld mee en voorziet het me in mijn levensonderhoud, maar hier zijn, hier werken en hier de dingen beleven is meer dan gewoon een baan.

Voor veel van mijn collega’s is het een roeping of een verplichting, als ik dat zo mag noemen. Zo ver zou ik zelf nog niet willen gaan, want ik kom net kijken, maar wat is het voor mij dan wel?