‘The privilege of denying reality’

Enige tijd geleden rade iemand me aan om de documentaire te bekijken die Al Jazeera over Marmato heeft gemaakt. Marmato is een klein stadje, dorpje eerder, in Colombia waar men al eeuwen lang leeft van het delven van goud. Marmato is dan ook gebouwd op een berg die ‘vol’ zit met dit edele metaal waar wij als mens al zoveel eeuwen helemaal verzot op zijn.
De crisis van de afgelopen jaren heeft de goudprijs zo enorm doen stijgen dat de run op goud niet langer een ‘hobby’ is maar weer big business is. Het ‘toeval’ wil natuurlijk dat Colombia bergen goud in de grond heeft zitten, of beter gezegd, bergen met goud in de grond. Zonde om dat allemaal onbenut te laten en dus worden de licenties om dit goud uit de grond te halen verkocht aan de hoogste bieder. De licentie voor de berg waar Marmato op ligt is verkocht aan een Canadese multinational. En hun plan is om de berg gewoon af te graven (ja waarom moeilijk doen met mijnen en zo als je de berg ook gewoon in zijn geheel af kunt graven), klein probleempje zijn alleen de mensen die in Marmato op de berg wonen.

Jouw kansen, mijn kansen & leren relativeren

Ter inleiding aan dit stukje wil ik eerst even zeggen dat na de eerste zes moeilijke weken van administratieve (en dergelijke) rompslomp, het administratieve achter de rug was maar het moeilijke nog niet. Sinds mijn aankomst hier heb ik geprobeerd om op mijn werk ‘mijn plekje’ te vinden. Ik was klaar om me volledig op iets nieuws te storten en met van alles en nog wat aan de slag te gaan. Helaas bleek dit stukken moeilijker dan ik van tevoren ooit had kunnen denken en kwam ik terecht in een volledige cultuur/organisatie schok waar ik nog steeds iedere dag mee struggle.

Mijn werk is een spiegel die laat zien hoe bepaalde dingen die ik heel normaal vind, zoals communicatie, teamoverleg, duidelijkheid, openheid en feedback ineens helemaal niet meer zo vanzelfsprekend zijn. Het idee is dat ik me aanpas en hier mee om leer gaan, maar dat is vaak moeilijker gezegd dan gedaan. Vooral wanneer ik me juist door al deze elementen een beetje aan m'n lot overgelaten voel. En dus probeer ik iedere dag weer de balans te vinden tussen hoe zij werken en hoe ik kan functioneren, ook al vind ik het knap lastig om rapporten te schrijven met een minimum aan communicatie en afwezigheid van feedback.

De grenzen van kritiek

Ik werk voor een organisatie die kritisch is. Hun reden van zijn is het aan de kaak stellen van wat er wel niet allemaal mis in dit land. Het idee: de dingen niet in de doofpot stoppen maar ze openlijk ‘bespreekbaar’ maken. De grootste angst van veel mensen en organisaties is dan ook het feit dat het gebeurde en de slachtoffers van het gebeurde vergeten zullen worden.

En dan gebeurt er iets interessants, juist door deze angst van het vergeten blijft men hangen in het verleden, een verleden dat niet meer goed kan worden gemaakt door het heden. En dat kan ook niet, want zelfs gerechtigheid kan altijd pas komen nadat het onrecht al heeft plaatsgevonden en hoewel dit onrecht door de latere ‘gerechtigheid’ juist wel erkend wordt, het ‘goed maken’ is onmogelijk. En zo kom je op een punt dat het heden op een gegeven moment geen eerlijke kans meer krijgt en dat wat je ook doet of onderneemt het nooit goed genoeg zal zijn.

Santa Marta: vakantie, de Tairona en Simon Bolivar

Samen met PV vloog ik drie weken geleden naar Santa Marta. Volgens veel Colombianen dé plek van Colombia waar je heen moét!  Omdat het zooooo mooi is!! Nou is Santa Marta zelf niet zo heel erg spannend. Ook al is het een leuke Caribische stad, die net niet te groot en net niet te klein is. Hierdoor is het centrum, met als uitgangspunt de boulevard, overzichtelijk en makkelijk te bewandelen is. Kun je er heerlijk eten en drinken in leuke, hippe en aparte tentjes (ik heb er voor het eerst in Colombia echt (maar dan ook echt) lekker gegeten. En hebben PV en ik er ons dan ook prima vermaakt, ook al is het overdag net iets te warm (vooral als je NL en Bogota gewend bent).

Maar Santa Marta is ook nog maar een tipje van de sluier want op maar een paar kilometer buiten de stad begint het nationaal park ‘Tayrona’. Dat dit een nationaal park is geworden is goed te begrijpen want het is echt prachtig! Aan de oostkant regenwoud tot aan de kust (de bomen hangen zo goed als over de rotsen in de zee. De rotsten worden onderbroken door idyllische strandjes (ook al is zwemmen op de meeste plekken te gevaarlijk). En aan de westkant ook begroeiing maar door meer droogte geen regenwoud achtige taferelen, maar wel de mooie stranden. En dat allemaal in een park met een lengte van ongeveer 40 kilometer.