Aarde

Afgelopen week was ik getuige van wat de jaarlijkse vergadering van mijn werk is. Eén keer per jaar komt de gehele organisatie bij elkaar en wordt er een week vergaderd, vergaderd en nog eens vergaderd. Het moment om alle neuzen weer dezelfde kant op te krijgen en voor mij hét moment om de echte dynamiek van de organisatie wat beter te leren kennen. En ik zal er niet teveel over uitweiden, maar ik heb een hoop geleerd. Ook al kon je me aan het einde van iedere dag (de hele dag alleen maar luisteren en dan vaak door tot een uurtje of zeven ’s avonds) echt opvegen.

Waar ik wel verder over wil uitweiden is een project dat ik vorige week heb leren kennen.

Van Guantánamo naar Cacarica

Vorige week ‘ vierden’ de Amerikanen het tien jarig bestaan van de detentie faciliteit Guantánamo. Na 9/11 zijn hier honderden terroristen of vermeende terroristen weggestopt zonder ook maar ooit recht te hebben gehad op een eerlijk proces (En ja, ook terroristen hebben recht op een eerlijk proces). En hoewel President Obama had beloofd de boel te sluiten is dit de afgelopen jaren nog niet gelukt….

Guantánamo is een doorn in het oog van iedereen die ook maar ooit heeft beweerd dat internationaal recht ‘bestaat’. Want wat er in Guantánamo gebeurt is nogal in strijd met een aantal ‘internationale regels’. Zelf ben ik ‘helaas’ afgestudeerd in het vage onderwerp dat men ‘internationaal recht’ noemt, en heb ik me ook hier in Colombia weer eens lekker vastgebeten in het onderwerp. De naar mijn idee interessantste maar tegelijk ook moeilijkste takken van het internationaal recht zijn toch wel: mensenrechten, humanitair recht (recht geldig tijdens oorlog en conflict) en internationaal strafrecht. Feit is dat er in deze takken heel wat gereguleerd en vastgelegd is maar dat de naleving een tikje ingewikkelder ligt. Vervolgens is het idee wel om je niet uit het veld te laten slaan door deze kleine ‘complicatie’ maar je gewoon vol overtuiging op een zaak te storten en dan maar gewoon alles gaat benoemen ‘wat in strijd is met’ deze of die regel. Iets waar in sommige (of veel) gevallen eigenlijk geen beginnen aan is. Net zoals de zaak waarop ik op dit moment werk.

Om een idee te geven waar ik me in verdiep, volgen hier de feiten:

Vakantie en een gewapende stillegging

Afgelopen week was een rustig weekje: het nieuwe jaar is net begonnen, iedereen is op vakantie, Bogota is leeg (tenminste wanneer je het vergelijkt met normaal) en ook het zonnetje van vorige week verstopt zich achter de wolken. Ik doe rustig aan, werk halve dagen op kantoor en halve dagen thuis (want ja er is toch bijna niemand), maak zelf yoghurt en ben gister voor de verandering eens recreatief wezen fietsen op de ‘Ciclovia’. Iedere zondag wordt tot een uurtje of twee een heel netwerk aan wegen afgesloten voor het verkeer en hebben voetgangers, skaters en fietsers een paar uur vrij spel. Een hele happening en erg leuk om te zien en om tussen te fietsen.

Gelukkig nieuw jaar! 2012 wordt het jaar van de vrede

Televisiezender Caracol luide het nieuwe jaar groots in. Er stond een groot podium, er waren genoeg mensen, het  geheel werd live uitgezonden en om middernacht was het een feit: het jaar 2012! Welkom geheten door een 15 minuten durend vuurwerkspectakel, afgestoken vanaf de hoogste toren in de stad. Maar er was meer, want 2012 wordt, volgens Caracol, het jaar van de vrede! Een mooi, goed maar ook gedurfd voornemen voor een land dat al zoveel jaren in conflict is.

Er zijn mensen die beweren dat dit conflict anno 2011 of beter gezegd anno 2012 voorbij is en dat het tijd is om vooruit te kijken. De wetgeving die op dit moment  gemaakt en ingevoerd wordt illustreert dit, door verdacht veel lijkt op post-conflict wetgeving (erkenning van slachtoffers, land teruggave, financiele compensatie, de waarheid (en gerechtigheid) etc. etc.). Zelf stuur deze week zowel mijn broertje als moeder op pad door Colombia met de backpack. En fiets ik zelf (zonder helm, wat eigenlijk verplicht is) door deze miljoenenstad, met als enige gevaar dat ik tegen een opengaand portier aanfiets omdat men gewoon niet bedacht is op fietsers. Dingen die niet zouden kunnen in een land dat in conflict is, zou je zeggen.