In memoriam

Vier weken geleden verdwenen Manuel en zijn jongste zoon Samir. Vijf dagen later werden zij beiden dood teruggevonden, vermoord door (de zogeheten gedemobiliseerde) paramilitairen.
Waarom? Omdat Manuel zich inzette en sterk maakte voor de teruggave van de grond van zijn familie en de rest van zijn gemeenschap.

Vandaag, vier weken later herdenken we zijn moed, zijn strijd en zijn leven. Want dat laatste was de prijs die hij heeft moeten betalen voor het feit dat hij opkwam voor zijn rechten. Ons werk bij JyP staat in het teken van de kleine dingen, de kleine successen, maar juist dan doen dit soort dingen, zo dichtbij, extra veel pijn.

Wat weet jij van ‘zigeuners’?

Onlangs heb ik een professor, gespecialiseerd in mensenrechten (en de hele rataplan die daarbij hoort), leren kennen. Hij is een expert als het gaat om mensenrechten zaken binnen Colombia en rijdt rond in ook weer een gepantserde wagen omdat (blijkbaar) niet iedereen zijn werk en inzet kan waarderen. Tijdens zijn loopbaan heeft hij ook een tijdje in Madrid gestudeerd en gewerkt. Daar heeft hij zich voornamelijk beziggehouden en verdiept in de situatie van zigeuners, of beter gezegd, Roma en Sinti.

Omdat de situatie van de Roma en Sinti door heel Europa ronduit droevig te noemen is, vroeg hij mij hierop hoe de situatie van Roma en Sinti in Nederland was. Ik moest heel even nadenken maar kwam tot de conclusie dat ik het niet wist. En het enige wat ik kon bedenken was het feit dan ieder dorp of stad wel ‘kampers’ heeft en dat daar vooral een erg (heel erg) negatief beeld over bestaat.

Discriminatie, wat betekent dat?

Afgelopen week was ik in Leticia, een stadje van nog geen 25.000 inwoners (+45.000 inwoners van het aangelegen Braziliaanse Tabatinga) midden in het Amazone gebied en gelegen aan de rivier de Amazone. In dit gebied wonen veel Tikuna indianen. Zij wonen van oudsher in dit gebied, leven langs de rivieren en leven van de visserij, de jacht en de agrarische teelt.

Langs de rivier de Amazone maar ook langs de andere nabijgelegen rivieren zijn tal van dorpjes gesticht, sommige bestaan uit een paar families anderen zijn groter en tellen een paar honderd tot duizend mensen. De dorpjes die je hier tegenkomt zijn eigenlijk hele normale dorpjes met hele normale mensen. Ik zeg dit omdat men bij het woord indiaan vaak een bepaald beeld heeft. Colombia kent 95 verschillende indianenstammen, allemaal met hun eigen verhaal, achtergrond en cultuur. Sommige dragen nog traditionele kleding, anderen zijn zo ‘ingeburgerd’ dat ze gewoon in spijkerbroek en T-shirt rondlopen en alleen bij speciale gelegenheden hun oorspronkelijke kloffie uit de kast trekken of speciaal maken.

In de Amazone is voornamelijk sprake van het laatste, hele gewone mannen, vrouwen en kinderen gekleed zoals jij en ik, nou ja in de zomer dan, want het is daar lekker tropisch. Op het eerste gezicht denk ik dan ook bij aankomst bij de eerste ‘gemeenschap’ die we bezoeken, nou dit is gewoon een heel normaal klein dorpje, niet heel anders dan dat ik van andere kleine dorpjes gewend ben. De huizen zijn gebouwd van hout en de daken zijn voornamelijk gemaakt van zinken golfplaten, er zijn wat looppaden en het is er lekker rustig, het enige is dat je er met de boot heen moet ipv met een auto of een bus.

Soms zeggen foto's meer

Omdat foto's soms meer zeggen dan woorden (ook al heb ik bij de foto's toch wat woorden toegevoegd):

Fotos van Leticia, Nazareth en Puerto Nariño (in Las Amazonas)

Het leven gaat door… maar niet voor iedereen

Vorige week vrijdag werden Manuel Ruiz en zijn zoon van vijftien door paramilitairen uit hun voertuig geplukt (Dit gebeurde in Curbarado een ruraal gebied in het noorden van het land waar ook de ‘ocupantes de mala fe’ zitten waar ik eerder over schreef). Er begon een grote zoektocht (door zowel familie als politie) naar Manuel en zijn zoon, maar zaterdag al ging het gerucht rond dat de paramilitairen hem hadden ‘afgemaakt’. Zijn familie bracht zichzelf in ‘veiligheid ’en de zoektocht ging verder. Op kantoor hier in Bogota was het één grote drukte, twee keer per dag werd er een update gepubliceerd en ik denk niet dat mijn baas en de rest van mijn collega’s verantwoordelijk voor dit gebied deze dagen geslapen hebben. Dinsdag overdag zag de familie zich gedwongen om zich toch weer elders in veiligheid te brengen en  toen dinsdag avond vond men een lijk dat van Manuel zou kunnen zijn…..