Het leven gaat door… maar niet voor iedereen

Vorige week vrijdag werden Manuel Ruiz en zijn zoon van vijftien door paramilitairen uit hun voertuig geplukt (Dit gebeurde in Curbarado een ruraal gebied in het noorden van het land waar ook de ‘ocupantes de mala fe’ zitten waar ik eerder over schreef). Er begon een grote zoektocht (door zowel familie als politie) naar Manuel en zijn zoon, maar zaterdag al ging het gerucht rond dat de paramilitairen hem hadden ‘afgemaakt’. Zijn familie bracht zichzelf in ‘veiligheid ’en de zoektocht ging verder. Op kantoor hier in Bogota was het één grote drukte, twee keer per dag werd er een update gepubliceerd en ik denk niet dat mijn baas en de rest van mijn collega’s verantwoordelijk voor dit gebied deze dagen geslapen hebben. Dinsdag overdag zag de familie zich gedwongen om zich toch weer elders in veiligheid te brengen en  toen dinsdag avond vond men een lijk dat van Manuel zou kunnen zijn…..

Woensdag ochtend was het zeker, het was Manuel met een schotwond ik het hoofd en zijn lichaam mishandeld. Na deze vondst volgt het nieuws dat men ook het lijk van een jonge man heeft gevonden, waarschijnlijk zijn vijftienjarige zoon. En ja hoor ook de 15 jarige Samir kan het gebeurde niet navertellen.

Hoewel dit soort dingen hier ‘vrij normaal’ zijn is het dit keer toch anders. Misschien door de massieve zoektocht, misschien door de media-aandacht, of misschien gewoon omdat het zo recht in m’n gezicht gebeurt.

Manuel is vermoord om de simpele reden dat hij in de gemeenschapsraad zat en midden in het proces van grondteruggave zit. Curbarado, waar hij woonde, is één van de voorgangs- en pilotgebieden als het gaat om grondteruggave. Het moet hét nationale voorbeeld worden maar ondertussen zijn de leiders van de gemeenschappen die in dit proces zitten hun leven niet zeker. Nou hoef je in dit land niet bijster veel te doen om een ‘target’ van de paramilitairen te worden maar in dit geval hebben we het gewoon over simpele boeren die enkel en alleen hun land terug willen. Deze volharding in het behalen van hun recht heeft echter al veel te veel mensen het leven gekost.

En dan zie je iets wat we in Nederland niet of amper kennen, het mensenleven dat niks meer waard is. Zonder schroom worden Manuel en zijn vijftienjarige zoon gewoon even omgelegd, gewoon om hem het zwijgen op te leggen, de gemeenschappen angst in te boezemen en het proces van grondteruggave in de weg te staan. Als reactie verklaart de minister van binnenlandse zaken doodleuk dat dit soort incidenten het proces niet mogen vertragen omdat dat juist is wat de paramilitairen willen (ook al gebruikte hij het woord ‘geweldplegers’ i.p.v. paramilitairen), daar voegt hij aan toe dat de gemeenschappen niet bang hoeven te zijn want er is een ‘veiligheidsoperatie’ ingesteld die verdere moorden op leiders binnen het teruggave proces moet voorkomen…….

Yeahhh right. Makkelijk praten vanuit Bogota, maar de werkelijkheid is dat de leiders in dit soort processen bij bosjes worden omgelegd en dat terwijl de Staat ze officieel zou moeten beschermen. Nou kan de Staat ook niet iedereen beschermen (en al helemaal niet daar), maar Manuel had al drie keer om bescherming gevraagd, zonder veel reactie. Nou de derde keer kreeg hij een telefoon, de telefoon waarmee hij gebeld heeft toen het mis ging….

Manuel en Samir hebben daarom aan den lijve moeten ondervinden wat het betekent als de overheid al aan een transitieproces is begonnen maar de werkelijkheid zich nog midden in het conflict bevindt. Want het conflict is, hoe graag we dat ook zouden willen, nog lang niet over, en zal ook niet over zijn zolang opkomen voor je rechten betekent dat je je vrouw met zeven kinderen als weduwe moet achterlaten en je zoon van vijftien ook dood is, gewoon omdat hij toevallig met je mee was.