Links, rechts, of?.....

Vorige week had ik een gesprek met mn baas. Mn baas is een echte Colombiaan en dus valt er meestal maar moeilijk hoogte van hem te krijgen. Directheid is iets wat hier in Colombia niet bestaat of als het al bestaat het liefst vermeden wordt. En dus zal mijn baas bij mijn verhaal af en toe wel denken ‘waar heeft zij het over en moet ze dit nou allemaal zeggen???’. Andersom denk ik na het gesprek….. ‘ehm en wat is nou de conclusie? Hoe gaan we nu verder? En wat is nou precies de bedoeling?’ Helemaal duidelijk is het me niet en deze ‘indirectheid’ zonder heldere conclusies zorgt ervoor dat ik zelf ook maar slecht hoogte krijg van wat nou precies de bedoeling is (gelukkig heb ik me ondertussen al vaker laten vertellen dat dit in Colombia gewoon ‘part of the job’ is.

Wat ik wel uit het gesprek heb kunnen concluderen (maar dat was niet de kern van het gesprek) is dat je hier in Colombia, wat je ook doet of zegt, altijd wel in het hokje: ‘links’ of ‘rechts’ of in het hokje: ‘met ons’ of ‘tegen ons’ zal worden geplaatst. Nou hebben wij mensen over het algemeen wel de neiging om in ‘hokjes’ te denken, sterker nog, volgens mij doen we niets liever want door het gebruik van ‘hokjes’ wordt het geheel gewoon net wat overzichtelijker en kunnen we de dingen in ieder geval nog een beetje begrijpen.

‘Ikke net een beetje meer dan jij’

Vandaag zou ik graag een vraag willen stellen. Een vraag die me al enige tijd bezighoudt en waar ik voor mezelf maar geen goed antwoord op kan vinden. Ik zou namelijk graag willen weten: hoe om te gaan met armoede?

Dat er in deze wereld grote verschillen zijn tussen rijk en arm is algemeen bekend. Sterker nog, dat kunnen we in Nederland dagelijks op de televisie zien en hier in Colombia hoef ik alleen maar op het goede moment uit het raam te kijken. Waar dit enorme verschil door wordt veroorzaakt kan ik ergens nog wel begrijpen, ook al begrijp ik niet helemaal waarom rijke mensen alleen altijd alleen maar rijker willen zijn. Ik bedoel zodra je een comfortabel leven kunt leiden is het toch gewoon goed of niet? Helaas werkt het in de praktijk niet zo en willen wij mensen altijd alleen maar meer. Meer geld, meer spullen en meer van eigenlijk van alles, kortom het is nooit genoeg.

Het Paleis van Justitie

Graag wil ik jullie vertellen waar ik de afgelopen weken over heb gelezen, gelezen en nog eens gelezen. De gebeurtenis die ik ga beschrijven is een zwarte bladzijde uit de geschiedenis van Colombia en wordt ook wel de ‘Holocaust van het Paleis van Justitie’ genoemd. De ‘zaak’ ligt nu voor het Inter-Amerikaans Mensen Rechten Hof maar het gebeurde vond plaats op 6 en 7 november 1985. Ja, dat is 26 jaar geleden…. zelf ben ik ook 26. Maar dit is wat jarenlange straffeloosheid betekent: ernstige, heftige en vreselijke zaken die voor jaren of voor altijd blijven ‘liggen’.

Op 6 november 1985 drong de toenmalige guerrillabeweging 'M19' het Paleis van Justitie binnen, bezette het gebouw en gijzelde alle aanwezigen. Het Colombiaanse leger reageerde meteen door er met grof geweld voor te zorgen dat deze bezetting niet lang zou duren en over onderhandelen heeft men niet eens nagedacht. Het gebouw werd gebombardeerd en men vond het nodig om met tank en al door de ingang te knallen. Ik kan jullie alvast vertellen dat men de klus binnen 48 uur geklaard had, maar dat er toen wel een nieuw Paleis van Justitie gebouwd moest worden. Ik wil niet weten hoe dit eruit gezien moet hebben, want even voor het plaatje, het Paleis van Justitie stond en staat midden in het centrum van Bogota.

‘bewoners te kwader trouw’ oftewel ‘bezetters met een slecht geweten’

Vorige week schreef ik over de vraag of mensen handelen uit ‘slecht geweten’ of uit een ‘niet beter weten’. Wellicht hebben jullie je afgevraagd waarom ik deze vraag stelde en waarom dit überhaupt van belang is, want het resultaat of de realiteit verandert er niet door. Maar ik ben er over begonnen omdat het ook betrekking heeft op iets wat ik hier in mijn werk ben tegengekomen.

Een van de gebieden waar JyP erg actief is de Choco. Deze provincie grenst aan Panama en ligt zowel aan de Pacifische Oceaan als de Caribische Zee. De vegetatie valt te typeren als tropische jungle, het ligt strategisch, het is enorm vruchtbaar en er wonen van oudsher veel Afro-Colombianen. Nadat deze Afro-Colombianen in 1997 voor een groot deel van hun land zijn verjaagd is een redelijk deel teruggekeerd. Deze gemeenschappen proberen nu, vaak met de hulp van organisaties zoals JyP, weer een normaal bestaan op te bouwen. Officieel hebben ze ondertussen van de regering de eigendomsrechten van de grond gekregen en kunnen ze dus officieel niet meer van hun land worden afgejaagd. Althans dat is het idee.