Vredesonderhandelingen

Het haalde afgelopen week zelfs de Nederlandse kranten: Colombiaanse regering kondigt vredesonderhandelingen met de FARC aan. De gesprekken gaan plaats vinden in Oslo, onder internationaal toezicht en er wordt in de tussentijd geen staakt het vuren afgekondigd. Dit onder het mom, we hebben geleerd van de fouten uit het verleden.

Hoewel, bepaalde veranderingen in de grondwet dit nieuws de afgelopen maanden al beetje bij beetje aankondigde is het in oktober van dit jaar dan echt zover, dan wordt de dialoog die meer dan tien geleden werd opgeheven weer opgepakt.

Hiermee breekt de huidige President definitief met het beleid en de keiharde hand van de vorige President die iedere onderhandeling en/of toenadering ten strengste afkeurde en nog steeds afkeurt. Wie had dat twee jaar geleden gedacht, toen Santos nog werd gezien als een soort Medvedev maar dan voor Uribe in plaats van voor Poetin. Niets bleek minder waar en ondertussen kunnen de twee mannen elkaar niet meer luchten en gebruikt de oud-President ieder excuus om zijn opvolger zwart te maken. En dus ook nu weer, want ja met een dialoog gaat er nooit vrede komen, zegt hij.

Gelukkig is President Santos niet achterlijk, en zelfs een erg slimme man. Voor de internationale investeringen die hij naar zijn land wil halen heeft hij namelijk nodig: een stabiel land, zonder linkse, marxistische en/of drugs smokkelende guerrillabewegingen. En aangezien tien jaar harde oorlog met een legermacht waar je U tegen zegt die lui maar niet uitgeroeid krijgt, wordt het hoog tijd dat er weer iets anders en nieuws wordt uitgeprobeerd.

Begrijp me niet verkeerd, ik, en ik denk heel Colombia, is blij met de aankondiging van een nieuwe en echte dialoog. Maar er is en blijft genoeg reden om hier sceptisch tegenaan te kijken. Ten eerste moeten de onderhandelingen eerst maar eens slagen, iets wat ze nog nooit hebben gedaan….. En dan?

Ja dan is het vrede. En dan zijn alle problemen voorbij!!

Helaas weet iedereen (met een beetje verstand) dat dit niet waar is. Want de sociale problemen die aan de oprichting van de FARC ten grondslag lagen zijn vandaag de dag nog net zo aanwezig als 50 jaar geleden. En hoewel de Colombiaanse regering naar buiten toe altijd doet geloven dat de FARC haar grootste probleem is, ligt dit in de praktijk iets genuanceerder.

Maar laten we niet op de feiten vooruit lopen. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat de FARC, de ELN (andere guerrillabeweging) en de Colombiaanse regering tot een stabiel en eerlijk akkoord gaan komen. En dat het geen grote farce zal zijn zoals de demobilisatie van de paramilitairen zes jaar geleden. Ik hoop dit niet voor alle multinationals die hier dan zonder hinder het land kunnen komen plunderen, maar voor de bevolking, de mensen, die zich al zoveel jaren tussen alle vechtende partijen staande hebben weten (of proberen) te houden.

Het politieke spel is begonnen. En de burger? De burger zal vol hoop moeten wachten tot het spel is uitgespeeld en de kaarten opnieuw geschud en gedeeld zullen worden.