Een kleine aanvulling na een nachtje slapen

Na mijn stukje van gister, realiseer ik me vandaag dat ik een belangrijk onderdeel uit de serie Eileen ben vergeten te benoemen. Daarom even deze ‘rectificatie’ of beter gezegd, toevoeging.

Belangrijk zijn het stuk waar Eileens moeder zegt  ‘ik denk niet dat ik iemand kan uitleggen wat jouw keuze is...’ en later het stuk waar Eileen vertelt dat ook zij mensen heeft vermoord, namelijk Nubia. Nubia was verkracht en Eileen haalde haar over om aangifte te doen. Dit heeft ze uiteindelijk gedaan, een paar dagen later was ze dood, vermoord door paramilitairen. De moeder van Eileen antwoord hierop dat Eileen haar dan dus toch niet vermoord heeft, maar Eileen ziet dit anders, omdat zij immers degene was die stug bleef volhouden dat er aangifte moest worden gedaan.


Deze twee stukjes laten eigenlijk heel goed zien hoe de twee verschillende werelden elkaar niet begrijpen. Ik zeg niet dat een van de twee gelijk heeft want in principe staan ze beide achter hun eigen opvattingen. Maar het laat wel zien hoe of eigenlijk waarom Eileen de switch heeft gemaakt. Ook zij begreep de wereld (die de Colombiaanse maatschappij + rechtssysteem heet) eerst niet. Want inderdaad, met ons westelijke brein en manier van redeneren is aangifte doen na een verkrachting, een erg logische stap (ook al is dit in Nederland ook niet altijd even vanzelfsprekend).  Maar hier kan zo’n stap, een stap op zoek naar gerechtigheid, grote gevolgen hebben en gemakkelijk eindigen in de dood.
Omdat wij in Nederland gelukkig niet in een dergelijke maatschappij leven, kunnen wij ons (gelukkig) niet voorstellen hoe dit is.

Want ik weet niet hoe het is om bedreigd te worden, ik weet niet hoe het is om verkracht te worden, ik weet niet hoe het is als mijn man en/of kinderen van de een op de andere dag spoorloos verdwijnen, ik weet niet hoe het is om mijn man, mijn vader, mijn kinderen vermoord te zien worden en ik weet niet hoe het is om te worden weggejaagd van mijn land, huis en alles wat ik bezit. Ook weet niet hoe het is om vervolgens  geen aangifte te kunnen en dat al deze daden dus ongestraft blijven. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik dit allemaal niet weet, maar helaas weten veel te veel Colombianen wel hoe dit is.

Persoonlijk ben ik absoluut geen voorstander van de gewapende strijd. Het idee van de Farc begrijp ik nog wel, maar de middelen nee die begrijp ik niet. Wat ik wel begrijp ik dat Eileen, na wat er met Nubia was gebeurd niet zomaar terug kon keren naar Nederland, waar niemand kon begrijpen wat ze zelf ook nog maar nauwelijks kon bevatten.