En daar gaan we dan

Voordat ik in het vliegtuig stapte om aan het grote avontuur te beginnen dat ‘werken voor een mensenrechten organisatie in Colombia’ heet, heb ik zowel mezelf als anderen beloofd om een blog bij te gaan houden. Ik nam mezelf voor om een blog te gaan bijhouden, niet over mezelf maar over hier, over de mensen, het werk en alles wat er dit jaar voorbij gaat komen. Natuurlijk wel vanuit mijn beleving, maar dus niet zozeer over Prief zelf.

Met dat idee en vol goede moed ben ik 20 oktober het vliegtuig ingestapt, om terecht te komen in een hectische, warrige tijd waarbij het eigenlijk toch voornamelijk wel om mij ging. Of beter gezegd ik zelf vooral en eigenlijk alleen maar met mezelf bezig was. En dus moest het blog nog even wachten...

De afgelopen zes weken is er veel, misschien wel teveel op me afgekomen. Ik dacht voorbereid te zijn, maar werd overgeleverd aan een hele berg dingen waar ik niet op was berekend, maar die ik ook vooral niet kon veranderen:

-          Bogota is koud, regenachtig, vervuild, chaotisch en groot. Gelukkig heb ik een nieuw, rood en glimmend maatje van het merk Titanic.... genaamd: Mi bici. En zo gaan we iedere dag samen (en soms ook met regenjas) op pad.

-           Een visum regelen kost tijd, geduld, tijd, nog meer tijd, nog meer geduld en nog meer tijd. Maar ik weet nu wel dat Quito een mooiere stad is dan Bogota, dat ik nooit en te nimmer in Tulcan zou willen wonen (en het ook niemand zou aanraden), dat de winter/regen hier in Colombia hele wegen kan wegslaan of doen onderdelven (en dat de bus er dan dus niet meer langs kan...), dat ik Nederlandser ben dan ik ooit gedacht heb, want heb het geduld van nou ja een Nederlander..., maar ook dat geduld een schone zaak is en dat sommige dingen nou eenmaal gaan zoals ze gaan. Na bijna drie weken Ecuador en hier ook nog wat rompslomp ga ik maandag mijn Cedula oftewel mijn colombiaanse ID kaart oftewel verblijfsvergunning ophalen.

-          Bij een mensenrechtenorganisatie, met altijd veel te veel te doen, maar met te weinig mensen en te weinig tijd en geld, heeft iedereen het dus altijd druk. Te druk voor communicatie, te druk om iemand in te werken en te druk om mij te vertellen waar ik nou zo druk mee mag gaan zijn. Maar na weer wat wachten, nog meer geduld en een goed gesprek heb ik het nu ook druk.

-           Tussendoor moest er natuurlijk ook nog een kamer gezocht en gevonden worden, allemaal sjizlle worden aangeschaft zoals beddengoed, kussens, een berg dekens, een gordijn, een fiets, een fietsslot, een föhn (om zowel mn haar te drogen als koude handjes en voetjes op te warmen), een regenjas en ben ik een zoektocht gestart naar brood dat niet naar zoetigheid smaakt (en naar kaas dat niet naar plastic smaakt....) En waar vind je dat allemaal? Jaha dat was dus af en toe een hele opgave. Wel een meevaller is de aanwezigheid van Vega restaurantjes waar heerlijk geluncht kan worden.

-          Tot slot houd mijn pinpas niet van de geldautomaten hier, en de geldautomaten ook niet van mijn pinpas... gelukkig is mijn creditcard betere matties met deze automaten, dus hoef ik niet te bedelen voor mn geld. Woon ik samen met twee chaotische mannen. Schatten van mannen, ook al blijkt er eentje een beetje een drankprobleem te hebben, pissen ze op de WC bril en eten en drinken ze alles op wat los en vast zit. Is het Colombiaanse Spaans toch weer heel anders dan het Chileense en sloeg bij mij het ‘ow ik maak fouten, aai ik durf niet meer te praten’ virus weer eens in. Maar langzaam maar zeker probeer ik me weer een beetje verstaanbaar te maken... en dat lukt (meestal) redelijk. En gelukkig maar want een gepaste Spaans cursus vinden (gewoon 2 uurtjes in de week) is nog niet gevonden.

-           Kortom er komt nogal wat kijken bij eventjes het vliegtuig naar Colombia pakken om daar te gaan willen werken.

Ik denk dat dit wel een goede samenvatting is van mijn eerste 6 weken hier. Ik heb gevloekt en getierd, vele tranen gelaten, maar ook alweer een hoop geleerd en dus laat ik me niet op mn kop zitten, dit is wat ik zo graag wilde, dus dan gaan we er ook voor! En dus genoeg over mezelf en is het vanaf nu tijd voor dingen die er echt toe doen.