zondag 11 december 2011

De macht en/of onmacht van het recht


De onderwerpen waar ik hierop werk zijn niet geheel nieuw voor me, maar groot verschil met bijv. mijn stage is dat ik er hier veel en veel dieper op in ga. Voor de zaak waarop ik nu werk (daar later meer over ) heb ik de afgelopen weken bergen, bergen en nog eens bergen gelezen. Juridische stukken,  de ervaringen van de mensen zelf (de mensen waar de juridische stukken dus uiteindelijk  over gaan, maar waar deze mensen eigenlijk al snel verranderen in iets abstracts...), algemene informatie, wetgeving en nog meer juridische stukken.

Na het lezen van dit allemaal zijn er een paar dingen die opvallen, maar wat denk  ik het meeste opvalt is de hoeveelheid wetgeving en rechterlijke uitspraken die dit land kent. Als je het mij vraagt zijn de juristen en rechters  zo’n beetje de hardst werkende mensen in dit land, want aan wetgeving, jurisprudentie en alles wat je maar de naam ‘Ley’ (wet), ‘Sentencia’ (rechterlijke uitspraak) of ‘Auto’ (dagvaarding) kunt geven, geen tekort.



Zo weet men in Colombia heel goed. Want dat heeft het Grondwettelijke Hof allemaal gezegd, opgeschreven en vastgelegd: dat het land in conflicts is; dat er door dit conflict minstens 3.2 miljoen ontheemden  zijn (dit is slechts een officieel geregistreerde minstens... veel bronnen spreken over 4 miljoen mensen); dat Afro-Colombianen en Inheemse Colombianen de grootste dupe zijn van het conflict  dat juist deze groepen systematisch gediscrimineerd worden; en dat wanneer  je dit in zn geheel bekijkt, Colombia zich in een humanitaire crisis bevindt.
Nou dat is, al zeg ik het zelf, een puik stukje werk  van deze rechters en een redelijk goede weergave van de werkelijkheid die vaak wordt vergeten of weggestopt. En de bewoording van deze ‘Sentencias’ en ‘Autos’ liegen er niet om. Maar nadat de rechterlijke macht er zich over heeft gebogen mag de regering de boel natuurlijk gaan proberen te veranderen en de uitspraken gaan implementeren. Met op dit moment als pronkstuk de ‘ Ley de victimas’ oftwel ‘de slachtoffer wet’ (in het NL klinkt het nog raarder dan in het spaans......dus misschien kan ik beter zeggen ‘wet van/voor  de slachtoffers’). Deze 208 artikelen tellende wet legt haarfijn uit wat er precies wordt verstaan onder een ‘slachtoffer’, maar belangrijker, is vooral bedoeld om deze ‘slachtoffers’ het land waar ze vanaf zijn gejaagd terug te geven. Iets wat Colombia, met zijn overschot aan regels, wetgeving en rechterlijke uitspraken de komende jaren gaat invoeren en uitvoeren, want de wet is aangenomen en klaar voor gebruik.

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat dit enigszins gaat lukken en dat de ‘wat opmerkelijke clausules’ in deze wet geen roet in het eten zullen gooien. Maar waag je er maar eens aan,  3.2 miljoen mensen hun land teruggeven, land dat vaak alweer in gebruik is genomen en waar met een beetje geluk (of ongeluk) alweer hectaren bananen, palmolie, herbebossing (ter compensatie van CO2 uitstoot) of zelfs coca op staan. De tijd zal het leren.

Want ondanks de aanwezigheid van deze berg wetten en regelgeving heeft men hier iets meer moeite met de handhaving van al deze geschreven teksten. En daar zit ehm nou juist een groot probleem, want wat heb je aan wetten, regelgeving en rechtelijke uitspraken wanneer het in de praktijk niet heel veel uitmaakt of je ze nou wel of niet naleeft. ... Het is soms net alsof de wetten en uitspraken het over een ander land hebben, het over andere mensen hebben en helemaal geen betrekking hebben op het land Colombia of de zoveel miljoen Colombianen die af en toe gewoon vergeten worden. Of beter gezegd, die men het liefst wil vergeten. Het is geen gemakkelijke taak, absoluut niet, maar wanneer de uitspraken, wetgingen enz. enz.  die ik de afgelopen weken gelezen heb, om zouden zijn gezet naar de werkelijkheid dan... ja dan.... had ik hier waarschijnlijk niet gezeten, had ik dit niet geschreven, maar waren er een boel mensen op dit moment een stuk gelukkiger geweest. Niet alleen omdat ze op het land wonen wat hun toebehoort maar ook omdat ze gerespecteerd worden en het leven leiden waar ze eigenlijk ‘recht’ op hebben.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten