Afscheid

Vrijdag 15 maart is mijn afscheid op kantoor. Ik heb wijn en heerlijke kaas meegebracht en in mijn uitnodigingsmail heb ik eigenlijk al mijn speech verwerkt, zodat ik dat niet ‘en public’ en vol emoties  hoef te doen. Natuurlijk mislukken mn intenties en eindigt alles toch nog met een voor mij uitgebreide speech gevuld met tranen en emotie. 

Omdat Jennifer, mijn collega en huisgenoot weet dat ik er niet zo van houdt om voor een groep mensen te spreken heeft ze een spel bedacht. Iedereen geeft een symbolisch  cadeau en vertelt daarbij waarom.
Ik krijg een rivieraftakking en een enorm groot hart. Ik krijg een turbofiets zodat ik overal nog sneller ben en ook zomaar weer hier. Ik krijg een voet zodat ik mijn weg zal kunnen vervolgen. Twee grote ‘gracias’ (bedankt) voor alle momenten en bijdragen.  Een computer met bureau (mijn computer met bureau) want dat zal ik altijd nodig hebben voor mijn werk. Ik krijg de horizon zodat ik tijdens welke werkzaamheden dan ook altijd de horizon zal kunnen blijven zien.  

Van Arjemiro (de inheemse leider van Alto Guaybal, toevallig ook aanwezig) krijg ik het Universum en het water, ik krijg ze zelfs twee keer, één keer in het Spaans en één keer in het Embera. Ik krijg dankbaarheid en een hele dikke knuffel en ik krijg en rugzak, twee eigenlijk zodat ik al het geleerde van hier mee naar Nederland kan nemen. 

En dan krijg ik van zuster Cecilia ook nog een echt tasje, om alle hoop en liefde van de mensen hier in mee te nemen. En het is niet zomaar een tasje, het is een tasje gehaakt door de familie van een dierbare vriend en collega van haar die in 1980 vermoord werd, omdat hij geloofde in een betere wereld en  de mensen daarmee wist te inspireren. 20 jaar later, deze vreselijke dag herdenkend, maakten zijn familie dit tasje voor zuster Cecilia. Ze heeft er twee, en besluit er ééntje aan mij te geven.
Door dit gebaar en alle andere gebaren kan ik de emoties natuurlijk niet te baas. Alle woorden en cadeaus zijn zo mooi, diep en bewogen en dus moet ik na dit alles toch nog aan de speech, of beter gezegd ik wil ook een cadeau teruggeven. En dus moet ik er alsnog aan geloven, gelukkig ben ik niet de enige die er emotioneel van wordt. 

Mijn cadeau aan iedereen is mijn hart. Stuk voor stuk zullen alle mensen die de afgelopen anderhalf jaar dichtbij me hebben gestaan van zowel de organisatie als de gemeenschappen voor altijd een plekje in mn hart hebben. En vanaf vandaag heb ik een tasje waar ik alle hoop, liefde, herinneringen, en het geleerde in kan stoppen en voor altijd bij me zal kunnen dragen. 

Na het afscheid op kantoor volgt het ‘afscheid’ met Frans (van Mensen met een Missie). De aanstichter van dit alles en mijn mentor de afgelopen anderhalf jaar. Hoe anders voelde ik me een jaar geleden: klein, nietig, onbegrepen en zoekende in deze complexe wereld die Colombia heet. Nu, zoveel maanden later weet ik wel beter. Ik heb mn plek uiteindelijk kunnen vinden, geleerd wat ik wilde leren en bovenal bijgedragen wat ik kon bijdragen!!

En dan een surprise party thuis, inclusief ballonnen, maskers en een echte Piñata (een felgekleurd figuur, van papier-maché, gevuld met cadeautjes, eigenlijk voor jarige kinderen die dan met een stok de piñata kapot mogen slaan). Het geblinddoekt kapotslaan van mn Piñata is een geweldige ervaring en de rest van de avond wordt er enthousiast gedanst, totdat we rond een uurtje of vijf echt niet meer kunnen.

5 april vlieg ik terug naar Nederland en tot die tijd wil ik nog even een andere kant van Colombia leren kennen. Op het programma staan de prachtige besneeuwde bergen van El Cocuy en de uitgestrekte woestijnachtige stranden en vlakten van la Guajira: twee uitersten in dit land van uitersten.