Regeringsakkoord, vredesakkoord en conflict

Mijn laatste blog schreef ik meer dan een maand geleden, een paar dagen voor de verkiezingen. De verkiezingsuitslag liet een enorme tweedeling zien en dwong de VVD en de PvdA, die tot de avond voor de verkiezingen lijnrecht tegenover elkaar stonden, tot samenwerken. Gelukkig zijn beide partijen politiek volwassen, wat in de praktijk neerkomt op water bij de wijn doen en compromissen sluiten, en zijn ze vandaag al tot een regeringsakkoord gekomen. Zo, even binnen zeven weken… en dan nu met z’n allen aan de slag.

Of het allemaal zo’n fijne maatregelen zijn die ze gaan doorvoeren, tja we zullen het gaan zien. Er wordt in ieder geval geïnvesteerd in onderwijs, dus dat is fijn, ow en nodig ook J. Natuurlijk moet ontwikkelingssamenwerking er wel aan geloven. Er gaat één miljard vanaf…. Gelukkig gaat 250 miljoen daarvan naar Defensie voor vredesmissies. Dat is fijn, mochten de vredesbesprekingen hier uitlopen op één grote mislukking dan heeft Nederland nog ergens een potje om wat soldaten te sturen die de vrede kunnen komen handhaven, ook al hoop ik dat ze naar Syrië worden gestuurd, want daar zijn ze ook hard nodig en  de insteek van de onderhandelaars hier  is(van zowel de regering als de FARC) om voor juli volgend jaar tot een vredesakkoord te komen.

Twee weken geleden zijn de vredesonderhandelingen dan echt van start gegaan (zie mijn andere blog ditismijnmissie.nl) In Nederland heeft men het vooral over Tanja, maar hier, hier wacht iedereen met spanning, optimisme, pessimisme en/of hoop af. Zou het nu dan echt gaan lukken? Zou het echt? Het Colombiaanse volk is er in ieder geval enorm aan toe, wat deze ‘vrede’ dan ook precies moge inhouden.

Als je het dan af en toe zo hoort, van de verschillende kanten, zou je bijna gaan denken dat het eigenlijk al vrede is en hoewel dat in Bogota of andere plekken soms ook wel zo lijkt, zijn er ook nog genoeg plekken waar het conflict nog iets van iedere dag is.

Eén maand geleden was ik vier dagen mee naar één van de humanitaire zones die we begeleiden. In 1997 zijn de mensen in dat gebied van hun land verdreven. Toen ze een paar jaar later terugkeerden stond het hele gebied vol geplant met Afrikaanse palm, voor palmolie. Als door een wonder werd de Palm in dit gebied echter ziek….. Helaas zijn ze toen maar op grote schaal bananen gaan verbouwen. Deze mensen zijn van hun land gejaagd, omdat ze plaats moesten maken voor plantages en het grote geld. Ze zijn niet weggejaagd door de FARC maar door het leger en door paramilitairen.

Nu hebben ze eigenlijk recht op land teruggave, dat kan nog wel even duren, dus in de tussentijd wonen ze veilig bij elkaar in humanitaire zones en bewerken ze zo goed en zo kwaad als het gaat hun land en leven ze hun ‘simpele’ leven, ver weg van de drukke maatschappij zoals wij die kennen.

Iedere mannenhand die ik die dagen heb geschud, was een eeltige ‘boeren’ hand. Eeltig van jarenlang, dag in dag uit het land bewerken, zaaien en oogsten. Simpele boeren die toevallig wat ergs hebben meegemaakt… Totdat ze gingen praten en vertellen… Ik heb dan misschien gestudeerd, maar deze mensen wisten, op de een of andere manier, echt waar ze het over hadden. En dat met een betrokkenheid, strijdlust, doorzettingsvermogen en ook geduld… Ja, van deze mensen kan ik wat dat betreft nog zo enorm veel leren.

Een paar dagen later was ik weer terug in Bogota, het verschil tussen deze enorme, drukke en vervuilde stad en de afgelegen humanitaire zone waar ik was, kan denk ik niet groter.

En weer terug op kantoor ging het leven weer door en werk ik nu o.a. aan een rapport over een 'boeren zone' in Putumayo. Een gebied weer helemaal aan de andere kant van Colombia, aan de grens met Ecuador (even voor het plaatje, de humanitaire zone ligt eerder in de buurt van Panama) en daar is het conflict nog in volle gang. Daar worden ‘as we speek’ nog mijnenvelden aangelegd en vinden er nog dagelijks gevechten tussen het leger en de FARC plaats, alsof het niks is. De boerenbevolking is er hun leven niet veilig, soms wordt er tussen hun woningen gevochten en als ze pech hebben stappen ze op en mijn (dit jaar zijn in alleen die gemeente al 17 burgers slachtoffer van een mijn geworden) of worden ze beticht van samenwerking met de FARC…. Owja en voordat ik het vergeet, het staat er ook nog vol met coca plantages, die dan weer door de staat met gif besproeid worden (idee van en uit de VS…), gif dat veel kapot maakt, behalve die verdomde coca planten.

De zone die wij begeleiden telt bijna 3000 boeren die op zoek zijn naar, en werken aan, een alternatief. De plannen liggen er, maar dan, ja, ja dan breken er weer gevechten uit en zit er niks anders op dan weer te vluchten. Te wachten op hulp, hulp die niet komt en dan maar weer terug te gaan. Dit met alle risico’s van dien. Het rapport dat deze week af moet zijn gaat naar de Inter-Amerikaanse mensenrechten Commissie, hopelijk kunnen zij de druk op de staat wat verhogen, zodat deze mensen niet vergeten worden en ook zei het idee kunnen krijgen dat de vredesbesprekingen ook over hun gaan…..