Van wat we haten naar waar we van houden

Soms, of beter gezegd vaak ben ik toch redelijk gesloopt wanneer ik na mn werk thuis kom. Soms weet ik niet goed wat ik op een dag allemaal gedaan heb en toch ben ik moe en zit mn hoofd vol. Natuurlijk kost alles in het Spaans lezen nog steeds net iets meer energie dan gewoon in het Nederlands of Engels maar toch is dat het volgens mij niet. Wat het wel is, is het soort werk. Het zijn de dingen die ik lees en die me aan het denken zetten. Er zijn zoveel verschillende onderwerpen die op een dag voorbij komen, nog zoveel nieuws en zoveel wat ik nog wil weten en graag wil begrijpen, maar tegelijk is het gewoon teveel.

Op sommige dagen zie ik door de bomen het bos niet meer, of beter door alle ellende het goede niet meer. Ik wil wat ik lees en tegenkom leren begrijpen zodat we er wat mee kunnen, maar soms, zoals deze week (twee weken geleden als ik dit publiceer) slaat het werk me extra aan. Ik ben de hele week lang aan het spitten door feiten, gebeurtenissen, geschiedenis, op zoek naar…… ja waar ben ik eigenlijk naar op zoek??.....een patroon, een link een beleid  zodat we kunnen zeggen, kijk dit alles is gewoon een ‘misdaad tegen de menselijkheid’, doe er alsjeblieft wat aan!!

Omdat ik een plaatje moet krijgen bij alles wat er de afgelopen jaren is gebeurd en hoe welke gebieden tot elkaar in verhouding staan, ben ik maar eens gaan spitten in onze oude publicaties. De ‘allereerste’ digitale stamt uit 1998 en is ondertekent door de persoon die ook nu nog één van mijn bazen is. Van 1998 tot 2012 zijn 14 jaar. De publicatie is een aaneenschakeling van moorden, de één na de andere persoon staat te boek als ‘asesinado’, het zijn er zoveel, ik raak te tel kwijt.

Nu 14 jaar later zijn er een stuk minder moorden (ook al kan Doña Trinidad, de vrouw van Manuel en de moeder van Samir helemaal niks met dit gegeven), de bedreigingen en het leven in angst zijn nog geen geschiedenis.

En daar wordt het dan moeilijk, want de situatie is ‘beter’ dan vroeger, maar nog lang niet wat het zou moeten zijn. Echter de nationale en internationale aandacht verslapt, want ja het gaat beter. Sterker nog, volgende week komt er een Nederlandse handelsmissie naar Colombia. Plichtsgetrouw is het thema mensenrechten ook in het programma opgenomen maar waar het om gaat zijn natuurlijk economische investeringen. Nou hoeft dat natuurlijk niet perse slecht te zijn, maar als je de geschiedenis van dit land leest heeft het begrip ‘economische investering’ een nogal bittere (erg bittere zelfs) nasmaak in dit land.

Mijn werk is vaak vermoeiend omdat ik zoveel dingen zie die echt anders zouden moeten en tegelijk zie ik zelf de oplossingen niet, althans niet in de reële en haalbare zin van het woord. Uitgeblust en ingepakt in een dekentje kijk ik thuis naar de documentaire ‘off the grid’. Het gaat over lokale alternatieven, in de VS, als reactie op het falende economische systeem en de falende federale regering. De kijker waant zich in spooksteden en ontwikkelingslandtaferelen maar tegelijk schept de crisis ruimte voor nieuwe ideeën en een ander economisch en levens model. Ergens op het eind is aan het woord een man die het heeft over de ‘positieve visie’.

Het komt erop neer dat je als mens of maatschappij niet allen de dingen moet stoppen die je haat maar dat je tegelijk met alternatieven moet komen oftewel het aandragen van ideeën waar je juist van houdt. Een interessante gedachtegang, want inderdaad we weten altijd heel erg goed wat we niet willen en tegelijkertijd kost het ons stukken meer moeite aan te geven wat we dan wel willen.

De documentaire laat zien dat er ondanks alles, in dit geval de enorme economische crisis, er altijd, of juist dan, plek is voor positief denken. En hoe moeilijk ik het soms ook vindt binnen mijn werk alleen een positieve benadering zal het tij uiteindelijk kunnen keren en de lichtpuntjes groter laten worden.

Als ik de volgende dag op mn werk kom, wordt het gegraaf, gelees en gespit even stilgelegd en ligt er een andere taak op me te wachten. Een ‘hel’ of a job, maar tegelijk ook een mooie, emotionele en hoopgevende job die me weer even terugzet op het positieve pad!