Dat je als
buitenlander vaak of meestal in een andere ‘werkelijkheid’ leeft dan de
plaatselijke bevolking is algemeen bekend. Nou bestaan er binnen een land en
binnen zo’n enorme stad als Bogotá ook altijd meerdere ‘werkelijkheden’ waar je
als buitenlander vaak een beetje tussenhangt. Waarom? Ten eerste omdat je als
buitenlander vaak meer kan maken en mensen je dat ‘vergeven’ omdat je nou
eenmaal van elders komt. Nou ben ik niet de enige die op de fiets naar mijn
werk komt, maar tegelijk is het toch niet de normaalste zaak van de wereld.
Daarnaast vind ik het ook geen probleem om in het donker te fietsen (ik heb
HEMA lichtjes J), of
zelfs te lopen. Daar moet ik wel bij vertellen dat ik dat niet overal doe maar
alleen bepaalde routes. En dat lopen of fietsen me vaak een veiliger gevoel
geeft dan ’s avonds in mn eentje een taxi te pakken. Verder race ik vrolijk
rond op de drukste wegen en is de fiets voor mij echt een transportmiddel, waar
het door de meeste Colombianen meer als vrijetijdsbesteding wordt gebruikt. Gevaarlijk?
Ja ik zou best eens aangereden kunnen worden, maar dat kan in Nederland
natuurlijk ook. En dus is in mijn ‘werkelijkheid’ Bogotá een relatief veilige
stad, waar ik ‘gewoon’ (inclusief helm dat wel) rond kan fietsen.
Daar tegenover
staat de ‘werkelijkheid’ van de gemiddelde Colombiaan en de ‘werkelijkheid’ van
de organisatie waar ik voor werk. De afgelopen twee maanden worden we, of beter
gezegd m’n bazen, weer gevolgd, bedreigd en soms ook gefilmd en blijkt ons kantoor
ook weer een hele tijd in de gaten te zijn gehouden.
Door wie? Tja,
iig mensen die ons bang willen maken en willen kijken wat onze reactie gaat
zijn. Het resultaat, iedereen moet weer beter op gaan letten en het vooral ook
melden als hij of zij iets ‘raars’ opmerkt. M’n bazen verkeren weer in opperste
alertheid en wij krijgen om de zoveel tijd een update over wat er is gebeurd en
waar me op moeten letten.
Of dit soort
achtervolgingen écht gevaarlijk zijn weet ik niet, het is volgens mij meer
angst zaaien dan iets anders want als je ze simpelweg dood willen hebben dan
vermoorden ze je gewoon. Tegelijk kan dit natuurlijk ook de aanloop zijn naar
iets ergers. Wie zal het zeggen. Wel is het iets waar meerdere organisaties de
laatste tijd weer last van hebben. Er zijn weer bedreigingen verstuurd en er
zijn zelfs ‘prijzen’ gezet op de hoofden van bepaalde (publiek aanwezige) mensen.
En ja, dan komt
de werkelijke ‘werkelijkheid’ weer in één keer binnen. Terwijl iedereen het
over post-conflict heeft, Europa en de VS geloven dat de dingen onder de nieuwe
president echt aan het veranderen zijn en zelfs een merendeel van de
buitenlandse NGO’s hierin probeert of wil geloven, weten de nationale NGO’s,
zij die in het veld en aan de basis werken, wel beter. Het heet misschien
anders, het is misschien in een ander jasje gestoken en er wordt misschien wel net
gedaan alsof er een dialoog is, maar in de werkelijkheid is het nog gewoon veel
van hetzelfde.
Ik kan dan
misschien veilig rondfietsen, mijn organisatie en mijn bazen worden achtervolgd
en bedreigd. En waarom? Gewoon, omdat ze zich inzetten voor de rechten van
anderen en hun stem verheffen tegen de uitbuiting, marginalisering en
vervolging van de gemeenschappen waarmee we werken. Gemeenschappen waarmee we
werken omdat wij geloven dat een mensenleven meer waard is dan een bananen- ,
palm- of cocaplantage of de bergen goud en kolen die hier in de grond zitten. En
waardoor je dan al snel terecht komt in een werkelijkheid die ik als ‘nuchtere Hollandse’
maar moeilijk kan begrijpen en waar ik persoonlijk ook weinig van merk of van
hoef te merken, maar tegelijkertijd wel degelijk bestaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten