Hoe je een mooi initiatief kapot maakt

Twee weekenden geleden vond hier in Bogota de ‘Marcha Patriotica’ plaats, een initiatief van sociaal Colombia (van alle sociale organisaties die je maar kunt bedenken zoals vakbonden, studenten, vrouwen, boeren, inheemse bevolking etc. etc ) om een politiek en democratisch platform te creëren en een alternatief te initiëren. Een alternatief omdat Colombia meer dan tweehonderdjaar geleden onafhankelijk werd maar tot nu toe alleen maar uitgebuit is, door multinationals, buitenlandse bedrijven, nationale bedrijven, de eigen regering en iedereen die maar een slaatje wilde en wil slaan uit dit land zo rijk aan grondstoffen en vruchtbare grond. Uit het hele land kwamen vakbondsleiders, leiders van sociale organisaties en ieder die dit nieuwe initiatief ondersteund naar Bogota om hun stem te laten horen. Het idee: op een vreedzame manier het land veranderen, in die zin dat men de stem van het volk wil laten horen en zich wil inzetten voor een socialer en rechtvaardiger systeem.
Zelf heb ik er twee weken geleden niet al teveel van meegekregen omdat ik dat weekend niet in Bogota was en op mijn werk waren we druk met andere dingen. Maar na de mars van twee weken geleden barste de discussie los. En langzaam begint het door te dringen hoe enorm moeilijk het gaat zijn om dit land echt te veranderen. Want dergelijke socialistische bewegingen worden gelijk bestempeld als radicaal links…… en als je het over radicaal links hebt dan komen de meeste mensen alweer snel uit op de FARC. En dus voordat deze beweging echt kan beginnen met de dingen waar ze juist voor in het leven is geroepen, heeft ze nu eerst als taak te ‘bewijzen’ dat ze geen banden heeft met de FARC.

Met een wrang gevoel lees ik de krantenartikelen. Wat is er toch weinig plek voor nieuwe en goede initiatieven, en waarom zijn we als mensen toch zo enorm bang voor alles wat net een tikje anders is en net buiten het vertrouwde kader denkt. Dit zou wel eens kunnen zijn wat Colombia zo hard nodig heeft, een echt oppositie. Een oppositie die de politiek weer een beetje in balans kan brengen en de ogen kan openen voor meer sociale verantwoordelijkheid.

Maar nee hoor, er is al één leider van de ‘Marcha Patrioca’ vermoord, twee anderen zijn al verdwenen en velen die twee weken geleden naar Bogota wilden komen werden door het leger opgehouden, tegengehouden of genoteerd.

Op dit soort momenten wil ik eigenlijk niet geloven in de werkelijkheid en realiteit van dit land. Sterker nog, ik krijg er tranen van in mijn ogen als ik zie hoe men zich zo inzet voor verandering en hoe daarop wordt gereageerd. Want hoe kan het toch dat sociale leiders, vakbondsleiders en mensenrechten activisten hier met bosjes worden bedreigd, omgelegd of verdwenen? Waarom is er geen plek voor de stem van het volk, een volk dat al jarenlang geterroriseerd wordt door een conflict dat begon vanuit een politieke ideologie, een ideologie waar toen, maar vandaag de dag nog steeds, geen plaats voor is binnen deze maatschappij waar het makkelijker is om iemand het zwijgen op te leggen dan naar iemand te luisteren.

Ik denk dat de meeste Colombianen, en de Colombiaanse Staat al helemaal, echt wel weten dat de FARC al haar ideologie verloren heeft en al lang niet meer staat voor het volk dat zo graag verandering wil. Maar het is natuurlijk wel makkelijk om iedere linkse beweging die het opneemt voor de gewone mens ervan te betichten contacten te hebben met de FARC, een erg makkelijke manier zelfs om mensen, organisaties en initiatieven weg te zetten in de links radicale hoek. En wie zich eenmaal in die links radicale hoek bevindt kan worden gezien als een guerrilla en met de guerrilla hoef je niet te praten en al helemaal niet naar luisteren. Probleem opgelost….

Gelukkig laten dit soort organisaties en initiatieven zich niet zomaar uit het veld slaan. Dat opkomen voor je rechten en dat van anderen mensenlevens kost weet men al jaren…. het is juist deze realiteit die men wil veranderen…. maar om deze te veranderen….. en dus blijven berichten over moorden en verdwijningen van sociale leiders helaas nog steeds iets van alledag.