Een rare dag

Op de fiets, vanmorgen onderweg naar een bijeenkomst in het centrum, hoor ik hoe er in de ochtenduren een autobom in het centrum en in de buurt van hét politiebureau onschadelijk is gemaakt. De bestuurder is aangehouden en zou lid zijn van de Farc. Verder wordt er volop gesproken over het vrijhandelsverdrag met de VS dat vandaag in werking is getreden, de hele week zijn al voor en tegenstanders aan het woord maar vandaag is het een feit en vertrekken er ‘as we speak’ nog een lading bloemen richting de VS. De meningen zijn verdeeld, dit vrijhandelsverdrag vergroot de economische mogelijkheden voor iedereen of dit gaat de Colombiaanse ondernemers de kop kosten want hier zijn ze nog niet klaar voor.

Samen met een collega ga ik naar een bijeenkomst van verschillende NGOs om over het ‘recht op overleg’ (Consulta previa) te praten. Inheemse en afro-gemeenschappen hebben het internationaal vastgelegde recht om voordat er een bedrijf of de regering één of ander project op hun (oorspronkelijke)grondgebied gaat uitvoeren, hierover geïnformeerd en betrokken te worden. Dat wil zeggen dat voordat een bedrijf zijn project (o.a. mijnbouw en landbouw) gaat uitvoeren de toestemming van de gemeenschappen nodig is.

In de praktijk komt het vaak neer op een ‘legitimatie’ voor het project en worden de gemeenschappen niet of nauwelijks betrokken, slecht geïnformeerd of gewoon afgekocht. Het is een interessante bijeenkomst waarin wordt gekeken hoe de verschillende NGOs dit thema het beste kunnen aanpakken. Er zijn namelijk al gemeenschappen die op eigen houtje (buiten de regering en de regels om) projecten hebben ‘afgewezen’, maar dit wordt dan weer niet officieel erkend…. Dus de vraag is, wat kunnen we hiermee en hoe kan dit recht het beste worden ingezet.

En dan, als we net aan een volgend punt op de agenda zijn begonnen, komt het bericht dat er een bomaanslag is gepleegd, hier in Bogota, tegen een ex minister en er zijn doden en gewonden. De gespreksleider besluit de bijeenkomst op te schorten en een beetje in de war gaat ieder zijn eigen weg. Mijn collega belt met zijn vriendin, ik zet de radio aan. De ex minister leeft nog, maar zijn chauffeur en nog een bodyguard zijn wel dood. Op zo’n moment is het (blijkbaar) beter niet met het openbaarvervoer te reizen, ook omdat je niet weet wat er nog meer gaat gebeuren, dus met mijn collega achterop (mijn bagagedrager houdt het nog net) fiets ik naar huis. Daar geef ik mijn fiets mee, zodat mijn collega ‘veilig’ naar kantoor kan fietsen en ik werk de rest van de middag thuis en pak morgen wel een bus. We wensen elkaar nog een fijne dag en sluiten af met de woorden ‘hopelijk niet nog meer bommen vandaag’. Raar om zoiets zeggen, denk ik nu achteraf.

Eenmaal thuis is het nieuws gelukkig nog niet tot Nederland doorgedrongen, maar hier is ondertussen bekend dat er vijf doden en 27 gewonden zijn. De foto’s laten een uitgebrande bus en SUV zien, en op de radio is een huilende getuige aan het woord. De plek van de aanslag: zo’n tien straten van mijn kantoor af.

Ik bel even met PV en dan, dan ga ik weer aan het werk….