De balans opmaken

Deze week ben ik precies op de helft van mijn uitzending hier in Bogota. Ik woon hier ondertussen alweer een half jaar en over precies een half jaar ga ik ook weer weg, terug naar Nederland en terug naar PV. En dus vind ik dit een goed moment om de balans op te maken van zowel de afgelopen tijd, als de tijd die komen gaat.

Ten eerste waren de afgelopen maanden absoluut niet altijd de makkelijkste. Hoewel ik al redelijk wat over Colombia wist en lang naar het moment van vertrek heb toegeleefd, werd ik hier alsnog in het diepe gegooid. Ik was klaar om hier kei en kei hard aan de slag te gaan, maar moest eerst nog even leren om geduld te hebben, om te gaan met andere vormen van communicatie en samenwerken, en nou gewoon alles wat er maar komt kijken bij alleen in een stad aan te komen en je weg vinden.

Ik kwam hier met een bepaald doel en met een bepaald ideaal, maar al snel liep ik zo enorm vast met alles dat ik het liefst terug naar huis had willen komen. Gelukkig ben ik geen opgever en ben ik gebleven. Simpelweg om de reden dat ik zeker wilde weten dat ik er in ieder geval alles aan had gedaan om mijn verblijf hier tot een succes te maken. Gelukkig hoorde ik tegelijkertijd van anderen om mij heen, dat je ‘plek verwerven’ tijd kost, dat communicatie een heikel punt is en het woord teamverband of teamspirit hier nog grotendeels moet worden uitgevonden. En juist door deze woorden, de juiste coaching (van het thuisfront en m’n baas) en een hervonden energie vanuit mezelf ben ik nu langzaamaan terecht gekomen op een punt van acceptatie.

Woede, onbegrip en verbazing zijn langzaam plaats aan het maken voor een wat neutralere houding waarin de dingen gewoon zijn zoals ze zijn. Dat wil niet zeggen dat alles wat hier gebeurt (zowel in het land en in het conflict als op mn werk), maar allemaal oké is. Maar dit is wel de werkelijkheid en de realiteit waarin we leven. En in die realiteit zijn mensenlevens en rechten gewoon minder waard dan economische belangen. Nou is dat in de hele wereld zo, alleen heeft dat hier geleid tot enorm veel geweld, bedrog en corruptie. Tegelijkertijd zie ik hier wel vaak weer een levenskracht en levenswil waar ik alleen maar ontzag voor kan hebben.

De boel (drastisch) veranderen is onmogelijk, maar wat wel mogelijk is zijn de kleine stapjes, kleine stapjes van erkenning, begrip en gerechtigheid. Gevolgd misschien wel weer door een klap in het gezicht, maar ook daarna kunnen weer kleine stapjes worden gemaakt. Want één ding is zeker, doorgaan is de enige manier, ook al wordt je nog zo tegenwerkt en /of in de weg gestaan.

Ondertussen ben ik ook op mn werk, langzaam maar zeker mn plekje aan het vinden en heb ik het druk genoeg. Vooral omdat ik ook buiten mn werk nog leuke contacten heb gelegd zodat ik naast mn portie mensenrechten ook nog op het thema internationaal strafrecht kan werken. En dan komt ineens het besef, jeetje ik heb nog maar een half jaar…..

Het gaat een half jaar worden waarin ik nog veel wil en nog een berg werk hoop te verzeten. Verder hoop ik de komende maanden nog net zoveel te leren als de afgelopen maanden en zal ik langzaam maar zeker weer tot het besef moeten komen dat ik dadelijk weer mijn leven in Nederland mag en moet oppakken. Wat betreft PV, geen probleem. Maar wat ga ik precies doen als ik terug ben? Gelukkig ga ik me daar nu nog geen zorgen over maken, en gewoon genieten van de tijd die ik hier nog heb. Zodat ik over zes maanden terug kan komen met een koffer vol spullen, levenservaring, nog meer levenservaring en het gevoel heb dat ik eruit heb gehaald wat erin zit, ook al is dat dan misschien iets anders dan ik een half jaar geleden gedacht had.