En dan?

Een vriendin van me werkt met gedemobiliseerde FARC strijders. Pittig, moeilijk en soms risicovol werk, want als gedemobiliseerde hoor je eigenlijk nergens meer bij. Revolutionair of strijder ben je niet meer, de maatschappij beschouwt je als ‘minderwaardig’ en wanneer je de waarheid gaat lopen verkondigen heb je soms helemaal een probleem.

Voor de vorige regering waren demobilisaties hét paradepaardje. Zo demobiliseerden tussen 2003 en 2006 zo’n beetje alle paramilitairen en zowaar ook een aantal FARC fronten. President Uribe liet mede door deze demobilisaties zien dat hij en zijn regering het conflict in dit land wel kon oplossen. De cijfers lieten niet te wensen over, duizenden paramilitairen leverden hun wapens in en tegelijk boekte het leger resultaat na resultaat tegen de FARC. Met ‘resultaat’ bedoel ik het uitschakelen  van strijders en of fronten, niet door demobilisatie maar door, hoe zal ik het netjes zeggen, het voeren van oorlog.

Helaas bleken de cijfers van de geboekte successen vaak niet helemaal te kloppen. Zo zijn in de afgelopen 10 jaar minstens 3000 burgers lukraak vermoord simpelweg om de statistieken van het leger op te pimpen. Ze werken meegenomen/gearresteerd of meegelokt, vermoord, ‘verkleed’ als guerrillero en vervolgens gepresenteerd als een succes van het leger. Yes, weer een FARC strijder minder!! Het werd een heel schandaal, maar als het goed is heeft het leger dit soort wanpraktijken nu afgeleerd….

Maar er is meer, veel meer. Zo veel eigenlijk dat wanneer ik erover nadenk ik alleen maar bezorg nee kan schudden.

Want ja als het gaat om ‘successen’ dan zijn ineens alle middelen toegestaan. Dat de paramilitairen na hun demobilisatie weer vrolijk de wapens hebben opgepakt is een algemeen feit. Echter wel een feit dat bijna tien jaar later nog steeds door de regering ontkent wordt, het zijn ‘gewoon’ criminele bendes, niks paramilitairen…. Tja geef het een andere naam, maar als ze hetzelfde doen dan….?

Maar ook onder de FARC en de ELN (de twee nog overgebleven guerrillagroepen) hebben demobilisaties plaatsgevonden, individuele maar ook van hele fronten. Zo ook het front ‘Cacique la Gaitana’. In 2006 leverden 72 mannen (en vrouwen) hun wapens in. Ze lieten het guerrilla bestaan achter zich in een poging weer een ‘normaal’ leven op te kunnen bouwen. Voor hun was de ‘revolutie’ voorbij. Het werd gepresenteerd als een groot succes en de toenmalige Commissaris voor de Vrede, ja die functie bestaat hier , ja en natuurlijk ook de hele regering waren in hun nopjes. Weer wat cijfers om trots op te zijn! 72 FARC strijders in één keer, dat is eigenlijk te mooi om waar te zijn.

En zo is dat, want het front ‘Cacique la Gaitana’ bestond wel degelijk, maar telde eigenlijk maar 18 man. Nou is een demobiliserend front van maar 18 man natuurlijk wel een beetje suf, of beter gezegd dat zijn te weinig cijfers. En dus drong de Commissaris voor de Vrede, of in ieder geval zijn mensen, erop aan om dat getal een beetje op te krikken. De demobilisatie werd een montage, zoals dingen hier wel eens vaker vakkundig gemonteerd worden en gepresenteerd als een groot succes: 72 gedemobiliseerde FARC in één keer!!!

Zes jaar later besluit de toenmalige politieke baas van de ‘Cacique la Gaitana’, Felipe, de waarheid te vertellen. De Oud Commissaris voor de Vrede vlucht het land uit en Felipe wordt opgepakt en in het gevang gegooid. Ja, men houdt hier soms/vaak niet zo van de waarheid . Zeker niet als die waarheid het kaartenhuis van leugens en valse pretenties ineen doet denderen.

Felipe wordt beschuldigd van o.a. procedurele fraude en wapenbezit, ik bedoel wie maakt zich hier in dit land niet schuldig aan….,  en zit ondertussen al bijna een jaar in de gevangenis. Een levensgevaarlijke plek, waar hij als hij niet uitkijkt zomaar per ongeluk/expres vermoord zou kunnen worden.

Juridische zaken kunnen hier eindeloos duren en/of eindeloos stilliggen, maar een proces moet wel binnen een bepaalde tijd gestart worden anders mogen ze je niet in de gevangenis houden. Dat staat in één van die duizenden wetten en regels die dit land rijk is. En dus stond er voor afgelopen dinsdag een zitting gepland die zou oordelen dat deze tijd verstreken is en dat Felipe dus vrijgelaten moet worden. De zitting zou eigenlijk al eerder plaatsvinden, maar werd natuurlijk verplaatst. Maar afgelopen dinsdag  was iedereen weer in opperste paraatheid. Felipe, de organisatie die hem steunt, zijn Pro Deo advocaat, andere advocaat die er wel verstand van heeft, waren  allemaal naar de rechtbank. Zijn vriendin onderweg naar Bogota. Kortom klaar om vrijgelaten te worden. En toen ging het hele spektakel weer eens niet door.

De officiële reden: de rechter hield er een andere berekening op na dan de advocaat, dus het was nog helemaal geen tijd om vrijgelaten te worden…. De echte reden? Ja wie zal het zeggen. Lukrake gok, de rechter is te bang om dit soort beslissingen te nemen. Misschien druk vanuit het OM. Wie zal het zeggen.

En dan? Het recht staat geschreven maar het spreekt niet. De advocaat gaat een ‘habeas corpus’ indienen en nog een of ander verzoek tot vrijlating indienen en dan is het maar afwachten. Afwachten op de volgende zitting en afwachten of de rechter dan het lef heeft het recht dat staat geschreven ook te laten spreken. Helaas is dat altijd nog maar vraag in dit land, dat op papier een perfect rechtssysteem heeft, maar in de praktijk één grote teringzooi is.